ŚWIĘTA, ŚWIĘTA I PO ŚWIĘTACH

Wróciłam właśnie do domu. Czuję się „niedodomiona”. 
Szybko minęło i o tylu rzeczach nie zdążyłam porozmawiać, tylu rzeczy zrobić, tak krótko przytulałam się do Mamy, z Bratem mogłabym rozmawiać jeszcze długo w noc o legendach miejskich, a z Tatą wypić jeszcze jednego drinka. I z Przyjaciółmi na herbatce widzieliśmy się tak krótko (choć treściwie i aż mnie brzuch boli od śmiania!). 
Ale byłam choć na chwilę.
Zając przyniósł mi ”Stację Cold Flat Junction” i kocyk z rękawami i dzięki temu mogę czytać sobie na balkonie, mimo, że jeszcze trochę zimno…

Wraz z książką jednak dostałam jeszcze jeden nieoczekiwany prezent - pasujący do mojego dzisiejszego nastroju wiersz (jest jako motto w „Stacji…”):

Ukrywałem przez cały ten czas pod wygiętym
Jak łuk stopy korzeniem cedru, tuż przy wodzie,
Pęknięty kubek – dawniej mój tajemny Graal,
Opatrzony zaklęciem, aby niewłaściwi
Znalazcy bez zasługi nie doznali łaski
Zbawienia, której im odmawia święty Marek.
(Skąd ten kubek? Ukradłem go z domu-zabawki.)
Tutaj są twoje wody; tu masz swój wodopój.
Pij i znów stań się cały, nie tknięty bezładem.

              Robert Frost z wiersza „Wytyczne”

Piękny, nostalgiczny, domowy i przepełniony dziecięcością. Dziś interpretowałabym go jak powrót do domu.

A oprócz wiersza widziałem po raz pierwszy teledysk „Don’t speak” w wykonaniu Anny Marii Jopek. I trochę do mojej tęsknoty dzisiejszej za domem (choć właśnie z niego wróciłam), pasuje piosenka, a do wiosny, która za oknem pasuje teledysk.
A najbardziej ujęła mnie scena ‘włosy- łany zbóż’…

Pozdrawiam wszystkich, którzy musieli już wrócić i wszystkim życzę dobrych po-świąt…