piątek, 24 maja 2013

WYNIK :-)

Opóźnienie, ale WYNIK jest:

Jeden przepis - ale za to dobry!

najgorzej, żeby mogła samo do buźki łapkami :)mój synek bardzo lubił knedelki twarogowe 50 g twarogu jedna bułka grahamka, 20 g mąki pszennej gruboziarnistej, 1 jajko, 1/4 szklanki mleka, tymianek, Bułki wysuszyć, a następnie namoczyć w mleku.
Do wyciśniętych z mleka bułki dodać jajko, tymianek, roztarty twaróg (bez grudek), y oraz mąkę pełnoziarnistą.
Z powstałej gęstej masy gęstej uformować knedle, które należy gotować 20 min na małym ogniu w wodzie.( Można trochę wodę posolić ale moze być też bez z powodu tymianku)
Knedle najlepiej podawać, jako danie samodzielne np.z sosem owocowym lub według uznania smacznego :))

Magotosiu! Ślij swoje dane na martunia33@wp.pl - trochę walkowerem, ale i tak zasłużenie!

środa, 15 maja 2013

KSIĄŻKA JAK SKARB



JOANNA ROLIŃSKA
„ROZMOWY O DZIECIŃSTWIE”
G+J GRUNER+JAHR POLSKA, WARSZAWA 2013

Obtarte kolano, ale w ręku wielka kolorowa piłka.
Dźwięk odbijającej się od chodnika zabawki.
Głosy dzieci rzucających ją do siebie.
Słyszane nawet zza zamkniętego okna.
Gwar.
Śmiech.
I dużo radości.
Tak zapamiętałam to, co działo się w moim dzieciństwie. Jako ciąg biegów z przeszkodami i wielkiej satysfakcji, że jest się pierwszym na mecie. I że biegnie się zawsze z kimś. Z koleżanką, która ma kolorową wstążkę we włosach. Albo z kolegą, który jest najlepszy w kręconkę, mimo że to dziewczyńska zabawa.
Joanna Rolińska zapytała czternaście osób ze świata kultury i sztuki, jaki dźwięk ma ich dzieciństwo, jakie skojarzenie wywołuje słowo zabawa, kto pierwszy był na mecie w ich wyścigu.
Wyobrażam sobie zakłopotanie, które czuje Józef Hen, opowiadając, że pisał jako dziecko opowiadania do gazety – to była historia o meczu tenisowym, a on znał mecz tylko ze słyszenia, nigdy go nie widział i kazał w finalnej scenie mistrzostw grać mężczyźnie przeciwko kobiecie…
Wyobrażam sobie lekki uśmiech na twarzy Józefa Wilkonia na wspomnienie pierwszej skórzanej piłki, którą zobaczył w wieku szesnastu lat. A Wanda Chotomska na pewno śmieje się do rozpuku, wspominając swoją babcię, która przychodziła do niej bawić się w Czerwonego Kapturka – wilkiem była marchewka nabita na widelec, z dużym ogonem czyli natką – na końcu zabawy wilk zostawał pożarty. Marek Nowakowski pewnie z tęsknotą wspomina swoje zabawy w wypełnionych wodą gliniankach, z których największą nazywało się na podwórku Oceanią. A Maurycemu Gomulickiemu z kolei krzaki nadwiślańskie zamieniały się dżunglę, a jakiś plac budowy w marsjańskie miasto – gdy tylko do zabaw zaprosił wyobraźnię.
I widzę też zadumane spojrzenie Joanny Papuzińskiej, która opowiada jak na piąte urodziny dostała magiczną kredkę, która z jednej strony pisze na czerwono a z drugiej na niebiesko. A teraz z piórnika wysypują się mazaki z brokatem i gdy któryś spadnie i potoczy się poza zasięg rąk, to nie chce się schylać, bo oprócz czerwonego jest przecież jeszcze zielony, niebieski i złoty…
Urzekła mnie ta książka. Żadne inne słowa nie przychodzą do głowy, pouciekały, gdy z zachwytem przewracałam kartki. Cieszyłam oczy reprodukcjami starych pocztówek z motywem dzieciństwa z kolekcji Małgorzaty Baranowskiej. Cieszyłam oczy portretami rozmówców (autorstwa Ryszarda Kajzera). Dotykałam kredowego papieru. I miałam wrażenie, że czytam czyjś zeszyt sprzed lat. Taki, w którym zbierało się informację o ukochanej piosenkarce, albo wklejało obrazki ze zwierzętami. Obok pisało się notatki i obwodziło serduszkami, kwiatkami, szlaczkami. Takie zeszyty pęczniały i były największymi skarbami. Wyjmowanymi tylko wtedy, gdy miało się nowy wycinek z gazety, albo gdy przyszło jakiś święto. Albo żeby wzbudzić zazdrość w koleżance.
To dzieciństwo, które widać w tej książce to dzieciństwo dobre, mądre, szczęśliwe. Choć nie wolne od zagład i burz. Często wojenne, albo powojenne. Czasem PRLowskie. Okraszone śmierciami. Ale za to po brzegi wypełnione powietrzem, wyobraźnią i pewnością, że dzieci zawsze same muszą pokolorować swój świat. Nie pomagały w tym komputery, gry video i telewizja. Trzeba było w sobie znaleźć kolor niebieski na niebo. I mimo że, jak twierdzi Chotomska, dzieci nie uczyły się tyle, co dziś, że mniej zadawano im do domu, były inteligentniejsze, mądrzejsze, a przede wszystkim bardziej oczytane.
Bo to też książka o książkach – Rolińska pyta o ulubione tomy dzieciństwa, o to, czego książki nauczyły Joannę Szczepkowską, Janusza Szubera czy Sylwię Chutnik.
„Rozmowy o dzieciństwie” są dla mnie rozmowami o przeszłości, o świecie którego już nie ma, a który wywołuje dreszcz przyjemności w opowiadaczu i w słuchaczu. To dla mnie także książka-refleksja. O mijającym świecie, kłębku gumy do skakania i konfrontacji dzieciństwa podwórkowego z tym „przedmonitorowym”. Guma do skakania ewoluowała. Bo najpierw kupowało się w pasmanterii kawał białej gumy do majtek – na metry. Im dłuższa była, tym silniejszą się miało pozycję na podwórku. A potem nadeszły kolorowe gumy, zazwyczaj różowe, poprzetykane srebrnymi nitkami, które były krótkie, ale ładne. I znów kto inny miał władzę. Bo biała, długa guma stała się niemodna. Teraz wyglądam przez okno – w te kilka cieplejszych dni - zupełny brak dzieci na dworze. Trawniki otoczone wysokimi płotami, obok których jeszcze wyższy słup z tabliczką – przekreślony pies, piłka i rower. Przekreślony świat, którego już nigdy nie będzie. „Rozmowy o dzieciństwie” to taka ocalona pocztówka z najukochańszym widokiem, którą można wkleić do albumu, chociaż nadpalił jej się róg i nigdy już nie będzie można zobaczyć, czy w tym rogu świeciło słońce, czy płynęła chmura.

[Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa G+J]


poniedziałek, 13 maja 2013

PRZEGRANA



ELIF SHAFAK
„SUFI”
(TŁ.ANNA AKBIKE SULMINOWICZ)
WYDAWNICTWO LITERACKIE, KRAKÓW 2013

Przed sobą Pinhan ma miasto. Najpiękniejsze, najbardziej kolorowe, zachwycające i fascynujące, miasto-tajemnica. Stambuł. Pinhan patrzy na nie z góry, w dłoni trzyma jedyna rzecz, która łączy go z przeszłością – gładką, lśniącą perłę. Drży ze strachu przez tym miejscem, przed nieznanym. Za sobą zostawia inne życie – odwraca się na chwilę, by spojrzeć na siebie, na tego, którego zostawił za plecami.
Gdy była mały, był chłopcem mającym w sobie energię, siłę i moc dziesięciu sobie podobnych. Zawsze krzyczał najgłośniej i śmiał się najdonośniej. To w jego głowie powstawały najdziksze pomysły i potrafił przekonać do nich kolegów. Pewnego dnia szlaki ich zabaw poprowadziły do bractwa derwiszów. Przez ogrodzenie jeden z chłopców zobaczył pięknego ptaka, którego nie widział nigdy wcześniej. Ptak miał zawieszoną na szyi perłę, więc Pinhan, który wtedy jeszcze nazywał się inaczej, zapragnął go złapać. Całą bandą przeszli przez ogrodzenie, jednak ptak zdążył uciec. A Pinhan zdecydował, że w ramach zadośćuczynienia, mogą okraść tekke z owoców. Zostali przyłapani na kradzieży, jednak tylko Pinhan nie zdążył uciec – siedział wysoko na drzewie sam siebie łapiąc w pułapkę. Przy pniu, na którym siedział chłopiec usiadł Durri Baba – zwierzchnik owego bractwa. Gdy Pinhan spojrzał w oczy mężczyzny, wiedział z całą pewnością, że już nigdy nie opuści tekke, że to jego miejsce, bo jest blisko tego człowieka. Chłopiec zszedł z drzewa i nieśmiało zaczął zapuszczać własne korzenie w bractwie. Zmazał przyjaciół, znalazł pracę, znalazł dom, znalazł mistrza, którego pokochał całym sercem. Dostał imię Pinhan, które oznacza tajemniczy, bo nosił w sobie historię, którą nie chciał się z nikim dzielić. Dostał także jedną złotą radę – nigdy nie będzie umiał żyć tak naprawdę, jeśli nie skonfrontuje się ze światem, jeśli nie pokocha, nie zostanie zraniony, nie doświadczy uczuć wysokich do chmur i takich, co grzebią w ziemi. Dlatego postanowił wyruszyć w świat, żeby odnaleźć samego siebie i zasłużyć na miejsce w tekke.
Na jego drodze stanął Stambuł.
Przyznam szczerze, że mam problem z ta książką. Elif Shafak jest zafascynowana sufizmem, mistycyzmem, islamem. Ja sięgnęłam do encyklopedii i pod hasłem sufizm przeczytałam, że to jeden z nurtów mistycznych w islamie i że jest próbą osiągnięcia jedności z Absolutem. Ruszyłam dalej tym tropem – najpierw mistycyzm, potem islam, Absolut – i coraz głębiej, głębiej, głębiej, a tam nie było końca. Potykałam się co rusz o słowa tekke, sufi, derwisz, o perły, o księgę, o modlitwy. Nie wiem o tej stronie ludzkiej duszy nic. To dla mnie hasła, porozrzucane po świecie, na które czasem otwieram oczy. „Sufi” jest przeładowany odwołaniami do obcej dla mnie kultury, sztuki, religii, do czegoś, co jest jak zamknięta szkatułka bez klucza. Nie umiałam tej książki zgłębiać, poznawać, oswajać.
Płynęłam nią co prawda po swojemu, bo to piękna historia, pięknie opowiedziana. Czerpałam z niej jak z baśni, trochę tu, trochę tam, wyłuskiwałam sobie poszczególne historie – o karle zakochanym w pięknej chorej dziewczynie, o złodzieju, który żerował na ofiarach pożarów, o małej kulawej dziewczynce, która spotkała białą mrówkę, o kobiecie, która zamówiła u jubilera pierścień ze skrytką i o jej przerażającej tajemnicy… Tłumaczyłam sobie tę książkę na język uniwersalny, na prawdy o człowieku jako takim. Wyszło mi z tego czytania, że „Sufi” jest o potrzebie miłości, o poszukiwaniu samego siebie, o tym, że z każdej poczwarki może wyfrunąć motyl, ale trzeba zapomnieć o tym, ze poczwarka jest brzydka i mało pożądana. I jak spojrzałam na tę interpretację, zrozumiałam, jak jest płytka, banalna, jak nie przystaje do bogactwa tego dzieła, jak słabo wygląda przy fakcie, że Shafak dostała za nią Nagrodę Rumiego, przyznawaną najważniejszym dziełom mistycznym.
Nie  umiałam „Sufiego” czytać dobrze – bałam się tej narracji, bałam się wiatrów wiejących z czterech stron miasta, siedmiu staruch czuwających nad dzielnicą, karła, który zabijał i wypychał ptaki, by dać im życie wieczne. Bałam się, że coś przeoczę. W fontannie przebaczenia szukałam nie tylko złotych monet, ale podwójnego dna. W zwykłym winie i świeczniku, stawianym na stole w karczmie dopatrywałam się innego sensu niż skapujący wosk i słodki smak na języku. Nieustannie czuwałam, żeby czegoś nie przegapić, jakbym była stróżem tej książki i musiała strzec jej w dzień i w nocy. Choć piękna, wyczerpała mnie emocjonalnie, nie dorosłam do niej wiedzą, nie umiałam znaleźć w niej wszystkich drogocennych kamieni. Była dla mnie jak naszpikowana pułapkami – tu straciłam palec, tam kawałek ucha i rękę. Próbowałam naczytać się, żeby rozumieć, nadążyć za prawdziwym sensem, ale byłam wobec niej jak Dziecko stojące przez obrazem Picassa – dzieło wielkie, kolorowe, piękne, fascynujące, ale nie do końca wiem, co jest na obrazie.
Przegrałam…

[Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Literackiego]

MIÓD NA JĘZYKU (jest konkurs)



MADHUR JAFFREY
„WŚRÓD MANGOWYCH DRZEW”
(TŁ. PAWEŁ LIPSZYC)
CZARNE, WOŁOWIEC 2013

Gdy Madhur się urodziła, dziadek posmarował jej język miodem. To podarunek od przodka - dobra wróżba, która ma przynieść dziecku słodycz w życiu. W przypadku Madhur Jaffrey ta miodowa przepowiednia się sprawdziła. Dorastała w dziwnej wielopokoleniowej rodzinie. W dziwnej, bo w jej domu mieszały się wpływy brytyjskie, hinduskie i muzułmańskie. Tygiel, w którym wrze angielskie śniadanie i  przekąska w indyjskim stylu, w którym plączą się języki, w którym tolerancja to ważne słowo. Ale zawsze najważniejsza pozostaje rodzina. To kilka domów, które są jednym – rozrastające się na cała ulice pokoje, kuchnie, drzwi, których nigdy nikt nie zamyka, sekrety, które nie dają się utrzymać, wujkowie, ciotki, synowie i sylwetka dziadka, na każdym zdjęciu w centralnym miejscu. To rodzina, która chwytając się za ręce, zdolna jest objąć cały świat. Jaffrey opowiada o swoim małym kalejdoskopie, w którym obraca losy tej rodziny. Jest tam ojciec, który pozwala jej na wiele więcej, niż powinien. Jest siostra, która jest najpiękniejsza, ale chora. Są rodzinne pikniki, na które idzie się zawsze na najwyższą górę w okolicy. Jest umiłowanie jedzenia – na przykład cukierków, które sprzedawca robił ręcznie i za którymi Jaffrey w dorosłym życiu zjeździła pół świata. Jest banda złożona z kilu kuzynów i Madhur, jako jedynej dziewczynki. Jest jeden kuzyn, ten najulubieńszy, który umarł pogryziony przez wściekłego psa. Jest szkoła dla dziewcząt, w której na egzaminach przerażona Madhur dostaje do ugotowania indyjską potrawę. Jest wielbiony przez wszystkich wujek Shibbu-dada, który wiedzie prym w rodzinie, pomimo że miejsce króla jest w niej obsadzone przez dziadka. Jest nauka pływania w rzece, która nie przystoi dziewczynkom. Jest nieustanna radość życia, nieustanna radość jedzenia, spacerów, zabaw, kąpieli, bycia razem.
Ta książka w pełni zasługuje na pieczątkę „Dolce Vita” w lewym górnym rogu. Bo to opowieść o ludziach, którzy odsuwają na bok wszystko, co nie jest radością. Niewątpliwie pomaga im to, że są bogaci, że mają pozycję, że należą do wyższej kasty kajashów - inteligentów, ludzi pióra i kałamarza. Dzięki temu mogą wojnę widzieć tylko oczyma wyobraźni i słuchać o niej w radiu. Dzięki temu mama Madhur może gotować potrawy tylko do połowy – bawić się kuchnią, przyprawiać, czarować, a żmudną cześć procesu zostawiać służącym. Dzięki temu mogą pozwolić sobie na kilka kompletów pięknych sari – każde na inna okazję. I nawet rak, który przewija się na kartach tych wspomnień, okazuje się nie-rakiem. To rodzina naznaczona miodem – mam wrażenie, że przez to te wspomnienia są trochę zimne, że beztroski czas, o jakim opowiada Jaffrey, nie został przez nią należycie doceniony. Że świeże mango, które było dla niej codziennością, dla kogoś innego pachniałoby intensywniej. Że tym szczęściem, jakie mieli, można by obdarzyć jeszcze kilka rodzin. Nie mniej jednak miło jest biec z Madhur nad rzekę i zanurzać się w orzeźwiającej wodzie. Miło jest starować wraz z nią w rodzinnym turnieju biegów ze związanymi nogami. Miło jest smakować na języku lassi – orzeźwiający napój z jogurtu. Miło jest wraz z nią i kuzynem wymyślać własny język. Miło jest po prostu otworzyć te książkę i pozwolić zadziać się temu „słodkiemu życiu”. Poczuć miód na koniuszku języka.
W tym roku Madhur Jaffrey będzie obchodzić swoje osiemdziesiąte urodziny. Za sobą ma beztroskie dzieciństwo i ciekawe życie – wystąpiła w kilkudziesięciu filmach, napisała kilkadziesiąt książek kulinarnych, głównie sławiących kuchnie indyjską i królowa Elżbieta II uhonorowała ją Orderem Imperium Brytyjskiego. A ja jestem przekonana, że ta książka, to taki prezent trochę dla siebie, a przy okazji dla świata. Trochę wspomnienie czasu, gdy jest się dzieckiem i gdy jest najsłodziej w życiu. To powrót do smaku mango, zanurzanych w lodowatym strumieniu. Do smaku łez, które lały się rzadko. Do smaku pierwszej własnoręcznie ugotowanej potrawy.
To trochę przypomnienie, jak smakuje ten miód, którego już nie ma – umarł dziadek, zniknął ulubiony hotel, rozpadły się najpiękniejsze sari… Ale przecież wszystko wciąż żywe w jej głowie – spisane może przecież i mnie osłodzić wiosenne popołudnie…

[Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czarne]

Otrzymałam od wydawnictwa Czarne jeden egzemplarz książki dla Was. Tym samym ogłaszam konkurs. Seria „Dolce Vita” to seria o radości życia, o radości wspólnych posiłków, o smakach dzieciństwa. Moja córka Majka uczy się teraz magicznej sztuki jedzenia, więc chciałabym, żebyście wymyślili jakiś przepis specjalnie dla Niej. Potrawa ma być zdrowa, nie może zawierać cukru i soli i małe rączki mają ją łatwo uchwycić – wszystkie inne chwyty dozwolone! Najważniejsze, że ma być pyszna!
Czas start – konkurs trwa do 20 maja, 22 wybiorę zwycięzcę i prześlę mu (na terenie Polski) egzemplarz „Wśród mangowych drzew”.

poniedziałek, 6 maja 2013

SIŁY PODZIELONE



MAGDA SZABÓ
„ZAMKNIĘTE DRZWI”
(TŁ. KRYSTYNA PISARSKA)
BONA, KRAKÓW 2013

Zaczyna się od chustki. Od takiej, która skrywa głowę Emerenc i która nigdy nie spływa z jej włosów. Właściwie nikt mnie wie, jakie ma włosy, bo chustka przykrywa je szczelnie. A to dopiero pierwsza tajemnica Emerenc. Są ich setki, może nawet tysiące. Kolor włosów, to czy rodzeństwo o którym opowiada jest prawdziwe, czy powstało w jej głowie, czy okradła Żydów, uciekających po wojnie z mieszkania, które teraz zajmuje, a także, jak wygląda jej mieszkanie. Bo Emerenc nigdy nikogo nie wpuszcza za próg, zawsze ma zamknięte drzwi. I od strony podwórka snują się domysły, przypuszczenia, bajki, opowieści, co jest po tej drugiej stronie, skąd unosi się tylko zapach środka dezynfekującego. Skarby? Martwy człowiek? Łupy wojenne?
Jednego pewni są wszyscy na całej ulicy – musi być tam czysto. Emerenc bowiem jest sprzątaczką, dozorczynią i dba o porządek dzielnicy. Poznajemy ją, gdy pisarka Magda chce ją przyjąć do pracy u siebie w domu. Zdawałoby się, że to Emerenc powinna prosić o posadę. Tymczasem ona przychodzi na spotkanie, wysłuchuje, co Magda ma do powiedzenie i znika robić rekonesans. Sprawdza pisarkę, jej męża i ich dom – słucha ludzi, słucha ulicy, żeby wiedzieć, czy chce się podjąć tej pracy. Po jakimś czasie pada słowo „Tak” i zaczyna się swoisty taniec dwóch kobiet, który raz jest walcem, gdzie sunie się po parkiecie trzymając za ręce, a raz tangiem, które wyrywa serce i sprawia, że każdy partner patrzy w zupełnie inną stronę i walczy z tym drugim.
Magda opowiada nam Emerenc. Opowiada nie koloryzując, nie ukrywając zmarszczek, nie ukrywając kłótni i tego, że odkąd kobieta pojawiła się w ich domu, zaczęła nim rządzić i dopasowała do swoich stóp, dłoni, serca. Opowiada nam, jak nie mogły się dogadać i jak świat zawsze stawał po stronie Emerenc. Wtedy, gdy Magda wydała dyspozycje, by na obiad zrobić zupę śliwkową, a Emerenc zrobiła mięso, wtedy, gdy Emerenc wyśmiewała pracę pisarza, jako nie-pracę i również wtedy, gdy Magda i jej mąż znaleźli psa, wzięli go do siebie, a on w jednej chwili stał się psem gosposi. I to ona nadała mu imię – Viola. I to imię, jak wszystko w życiu Emerenc, okazuje się znaczące. Każdy krok, który stawia ta kobieta to krok dokądś. Zostawia za sobą ślady stóp, a każdy z nich wypełnia się jakąś historią. I dopiero potem, za dzień, dwa, albo za kilka miesięcy, okazuje się, że Emerenc zrobiła coś, bo po prostu inaczej się nie dało. To historia o tym, jak jedna kobieta naucza drugą życia. I o tym, jak ta młodsza, Magda, początkowo nie przyswaja wiedzy, opiera się, walczy. A w końcu kapituluje i dostaje w tej jednej drobnej, acz silnej kobiecie, całą miłość świata. Ale też całe jego cierpienie.
Do tej pory nie miałam okazji zaglądać w głowę Magdy Szabó. To moje pierwsze z nią spotkanie i od razu takie oko w oko, takie serce w serce. To książka, która wstrząsa, która tnie kartkami po dłoniach do żywego mięsa. To głęboko psychologiczna proza, pełna uczuć, pełna emocji, kipiąca złością, ale też filozoficznie obmyślaną zgodą na świat. To książka o relacjach mistrz-uczeń, w których trzeba zdać się na nauczyciela, oddać mu się ślepo i wierzyć, że nie powiedzie nas na manowce. To książka o trudnym uczuciu, które wymaga pracy i siły, by przetrwać.
Na wszystko, co się dzieje w tej powieści, patrzymy oczami Magdy, więc niejednokrotnie złościłam się na zuchwałą Emerence. Niejednokrotnie podejrzewałam ją o jakieś złe uczynki, o myśli, co się wiją jak węże, a potem spuszczałam oczy ze wstydem, stojąc obok skruszonej Magdy. Bo Emerenc „była dla wszystkich przykładem, dla wszystkich pomocą, wzorem, z kieszeni jej wykrochmalonych fartuchów wyfruwały z szelestem niczym gołębie płócienne chusteczki i cukierki w papierkach, była królową śniegu, poczuciem bezpieczeństwa, latem pierwszą czereśnią, stukotem kasztanów jesienią, zimą gorącą dynią, a wiosną pierwszym pąkiem na żywopłocie: Emerenc była czysta i nienaruszalna, ona była nami wszystkimi, tymi najlepszymi, jakimi zawsze chcieliśmy być.” [s.191] Ta pomarszczona staruszka która w dłoniach może unieść pół świata, została jedną z moich ukochanych postaci w literaturze. Nie od razu, bo nie da jej się lubić od razu – trzeba ją obejść dookoła kilkadziesiąt razy, obwąchać i poznać choć jeden z sekretów. Trzeba na własnej skórze przekonać się, że zamknięte drzwi są zamknięte nie bez powodu. Ale gdy już pozwoli nam zajrzeć przez dziurkę od klucza, gdy podzieli się swoim uczuciem, jak jabłkiem, to nie ma odwrotu. Idziemy za nią jak pies, skamlemy cicho pod jej drzwiami – rzuć nam okruch spojrzenia, daj siłę, której masz na jednego człowieka aż nadto…


[Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Bona]