PO URLOPIE

Taki mi się dziś wiersz Danuty Wawiłow przypomniał/odnalazł:

"Szybko"
Szybko, zbudź się, szybko, wstawaj!
Szybko, szybko, stygnie kawa!
Szybko, zęby myj i ręce!
Szybko, światło gaś w łazience!
Szybko, tata na nas czeka!
Szybko, tramwaj nam ucieka!
Szybko, szybko, bez hałasu!
Szybko, szybko, nie ma czasu!

Na nic nigdy nie ma czasu?

A ja chciałbym przez kałuże
iść godzinę albo dłużej,
trzy godziny lizać lody,
gapić się na samochody
i na deszcz, co leci z góry,
i na żaby, i na chmury,
cały dzień się w wannie chlapać
i motyle żółte łapać
albo z błota lepić kule
i nie spieszyć się w ogóle...

Chciałbym wszystko robić wolno,
ale mi nie wolno?

I tak się właśnie dziś czuję, jakaś odarta z marzeń, z dziecięcości i „nic-nie-robienia” (ale w cudzysłowie, bo przecież czytałam, oglądałam, piekłam ciasto, chodziłam na zakupy, spacerowałam, pisałam maile, gapiłam się przez okno….), które przez tydzień uskuteczniałam.
Dziś pierwszy dzień po urlopie i nie wolno mi się nawet na chwilę zagapić… A ja bym chciała znów w ramiona mojego Męża i żebyśmy rano mieli czas zjeść razem śniadanie… Bo to jest zawsze dla mnie najpiękniejsze w wolnych dniach z Nim u boku. Wspólne zaczynanie i kończenie dnia. Bo jak nie ma urlopu, to inne rytmy dnia i tylko w weekendy możemy razem badać możliwości Naszego nowego Kukułczego jaja i sprawdzać jajka na miękko, na półmiękko na twardo…
Ech, życie mnie dzisiaj smuci…