OD KOSMOSU PO GŁOWIE

GAVIN EXTENCE

„WSZECHŚWIAT KONTRA ALEX WOODS”

(TŁ. ŁUKASZ MAŁECKI)

WYDAWNICTWO LITERACKIE, KRAKÓW 2014

Jak wielka jest szansa, że człowiek, w którego kosmos rzucił swoim odłamkiem przeżyje? Jak wielka jest w ogóle szansa takiego kontaktu? Czy wszechświat się bawił, czy był o coś zły, gdy trafił w Alexa meteorem? Czy to miała być przestroga dla ludzkości, czy zwykłe, niewinne igraszki, które skończyły się kilkudniowym pobytem w szpitalu i skutkami ubocznymi? Czy wszechświat był samotny i postanowił umilić sobie czas?

Meteoryt wpadł przez dach i pozbawił Alexa przytomności. A w zamian dał napady epilepsji – początkowo tak silne, że chłopak nie może wychodzić z domu w obawie przed komplikacjami. Zamyka się w czterech ścianach, wzniesionych nad sklepem swojej mamy. A pewnie dobiega tam dziwna muzyka oraz zapach świeci i kadzideł – bo mama Alexa też nie jest taka zwykła, jest tarocistką, przepowiada przyszłość i sprzedaje oprócz talii do tarota podręczniki do magii Wicca, ziołowe specyfiki i trochę swojego czasu.

Alex zamyka się podwójnie, bo także w świecie wyobraźni – czyta. Pochłania ogromne ilości lektur, ale oprócz „Alicji w krainie czarów”, zgłębia też systemy działania ludzkiego mózgu. Bo chce być w przyszłości neurochirurgiem. Albo astronomem, więc wkuwa na pamięć całe niebo gwiazd. Jest piekielnie inteligentny i równie piekielnie wyspecjalizowany – recytuje z pamięci budowę mózgu, w pamięci trzyma całe galaktyki. Wie dużo, ale sortuje swój świat i jeśli coś nie jest mu potrzebne, po prostu to wyrzuca. Więc gdy wraca do szkoły, trafia o klasę niżej – ułamki nie są wystarczająco blisko kosmosu, by się nimi przejmować.

Alex może czuć się wybrany, bo do tej pory tylko jedna osoba przeżyła trafienie meteorytem. Wybrany także dlatego, że począwszy od tej chwili zmienia się jego los – pewnie bez owego kosmicznego odłamka nie poznałby pana Petersona, nie przeczytałby ani jednej książki Kurta Vonneguta, nie założyłby klubu czytelniczego i nie wylądował na granicy państwa z kilogramem marihuany w schowku, atakiem epilepsji w głowie i urną z prochami na siedzeniu pasażera.

A w takiej właśnie sytuacji Alexa poznajemy.

Opowiada nam swój świat, opowiada krok po kroku, odłamek po odłamku, co mu się zdarzyło, jak daleko wyszedł na przeciw światu i że można stanąć na drodze kosmosowi i wyjść z tego cało.

To mądra książka i przepełniona nadzieją, choć nostalgiczna. To książka o tym, że każdy z nas jest na swój sposób dziwny, że pojęcie dziwności jest względne i że najważniejsze, żeby z drugiego człowieka wyciągnąć taką dziwność, która nas wzbogaci. Że czasem stłuczona szyba, może stłuc szklane mury między ludźmi. Że wystarczy książka, żeby z kimś się zaprzyjaźnić.

Polubiłam Alexa, bo to inteligentny chłopak, który postanowił czerpać ze świata. Polubiłam go, bo meteoryt w jego czaszce pozwolił mu patrzeć na świat inaczej – otwierać się na nowe, badać i spełniać najdziwniejsze prośby swojego przyjaciela – pana Petersona. Bo najbardziej to dla mnie książka o przyjaźni, o przyjaźni, która przecież nie powinna się wydarzyć, bo zrzędliwy starszy pan, który w zębach prawie zawsze trzyma skręta z marihuany i ma psa, który nosi imię na cześć Vonneguta, nie przyjaźni się zazwyczaj z młodym epileptykiem, który w tornistrze nosi atlas gwiazd i atlas anatomii. To książka o niemożliwym – o tym, że odłamek kosmosu może trafić cię w głowę, a ty nie tylko nie umrzesz, ale będziesz naprawdę żył.

[Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Literackiego]